Κατατοπιστικο ντοκιμαντέρ για το αριστούργημα του Kubrick. Μηνύματα και βαθιά νοήματα της ταινίας αποκαλυπτονται, αλλά δυστυχώς πέφτει στην παγίδα της υπεραναλυσης...

Ενδιαφέρουσα θεματολογία.

Έτσι το περιμέναμε και πράγματι έτσι ήταν. Σκουπίδι που δυστυχώς ο δημιουργός θέλει να την πάρουμε στα σοβαρά...

Σίγουρα πάμε για μεγάλη πατάτα...

Ταινία που σε έχει στην πρίζα καθ'ολη τη διάρκεια. Διατριβή πάνω στην οικονομική αυτο-καταστροφή. Εξαιρετικός Sandler.

Συμφωνώ. Μία ταινία που είναι κλειστή στον εαυτό της. Σώζεται από τις καλές ερμηνείες...

Δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=9_M3uw29U1U

. Όσον αφορά τους χαρακτήρες θα συναντήσουμε απλούς, σύνθετους ή και πολυεπίπεδους. Ο Ντόναλντ Ντρέιπερ (Jon Hamm) είναι ένα κάθαρμα. Ισοπεδώνει αργά ή γρήγορα κάθε ετεροφυλική σχέση, δεν δένεται πραγματικά με καμία γυναίκα και έχει τη μοιχεία συνηθισμένη. Προσπαθεί να σβήσει το παρελθόν του, αλλά δεν μπορεί λόγω των αδυναμιών του να πάει μπροστά. Έχει βέβαια και τα θετικά του. Φιλότιμος πατέρας και ιδιοφυής στη δουλειά του. Ο Ρότζερ Στέρλινγκ (John Slattery) είναι ο διασκεδαστικός και κεφάτος πρόεδρος, ο Πίτερ Κάμπελ (Vincent Kartheiser) είναι ο εξελίξιμος και αφοσιωμένος υπάλληλος της Sterling-Cooper. Από την άλλη οι γυναικείοι χαρακτήρες αναπτύσσονται εντυπωσιακά από τον δημιουργό. Η Πέγκυ (Elizabeth Moss) μία φιλόδοξη και ταλαντούχα κειμενογράφος. Η Μπέτυ (January Jones) η καλόψυχη και στοργική μητέρα. Η Τζόαν (Christina Hendricks) η καλοσυνάτη και δυναμική γραμματέας. Όσον αφορά τον Matthew Weiner (γνωστός μαθητής του δημιουργού των Sopranos David Chase) φτιάχνει ένα νεονουάρ δράμα δωματίου και χαρακτήρων που προκαλεί θαυμασμό. Τα πλάνα και τα <<παιχνίδια>> της κάμερας αλλά και του φωτισμού είναι τόσα πολλά που δεν τα χορταίνεις. Η σκηνοθεσία και η πληθώρα εσωτερικών ερμηνειών προκαλούν δέος το λιγότερο. Είναι τόσα τα μαθήματα από πλευράς αισθητικής. Το καθιστά το καλύτερο δράμα εποχής του είδους και μπαίνει με σιγουριά στο πάνθεον της αμερικανικής τηλεόρασης. Είναι μία τηλεοπτική σειρά με νοήματα και ποικίλα μηνύματα που βάζουν τον θεατή σε πολλές σκέψεις και προβληματισμούς. Καθόλου mainstream. Απλά αγνό και διαχρονικό arthouse television masterpiece.

Δηλώνω οπαδός του arthouse cinema και θεωρώ ότι ο Malick είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες εν ζωή. Όμως είχα χρόνια να δω ταινία του και ίσως τον ξεσυνήθισα...