Μοιράσου την

The Artist (2011)

The Artist

Σύνολο: 3.8/5 (278 ψήφοι)

Στο Hollywood του 1927, ένας σταρ του βουβού κινηματογράφου ανησυχεί πως η καριέρα του θα σβήσει, αν ο ήχος μπει για τα καλά στις ταινίες. Ασπρόμαυρο σινεφίλ δράμα του Michel Hazanavicius

Πρότεινε την Watchlist Πρότεινε αλλαγές

Αυθεντικός τίτλος: The Artist
Είδος: Δραματική, Ρομαντική, Κομεντί
Σκηνοθέτες: Michel Hazanavicius
Ηθοποιοί: John Goodman, Jean Dujardin, Bérénice Bejo, James Cromwell, Malcolm McDowell, Περισσότεροι
Διάρκεια: 100'
Έτος προβολής: 2011

Ανά σελίδα
Ταξινόμηση

ο καλλιτεχνης

Mixalis Wolf πριν από περίπου 9 χρόνια

To "The Artist" του Γαλλου Michel Hazanavicius ειναι ενας φορος τιμης στο βωβο κινηματογραφο που σε κερδιζει πανω απο ολα με τη νοσταλγικοτητα του. Ενα αρκετα υψηλου επιπεδου εικαστικο πορτρετο με δυνατη μουσικη, αψογη φωτογραφια και ωραια σκηνικα. Δεν θα πω εξαιρετικες ερμηνιες, σιγουρα ομως πολυ καλες και μεσα στο πνευμα παντα του κινηματογραφου που πρεσβευει, αναλογο φυσικα και το σεναριο που ειναι επιτηδες στα προτυπα του βωβου με τα αναλογα κλισε και το αναμενομενο happy end. Οταν ειχε βγει θυμαμαι το ειχα παρει με στραβο ματι πριν καλα καλα το δω αλλα μετα την πρωτη θεαση με κερδισε, δεν με εντυπωσιασε αλλα μ αρεσε. Εχουν περασει 2 χρονια απο τοτε και πλεον εχει κατασταλαξει μεσα μου ως μια 5αστερη ταινια.

Chrisa F πριν από περίπου 9 χρόνια

Κι εγω το ξαναειδα τωρα, που εχει καταλαγιασει πλεον η λαμψη του και ναι, ειναι 5 αστερη... νοσταλγικη, καλοστημενη,με προσοχη στην λεπτομερεια,με αγαπη για τον κινηματογραφο και με ερμηνειες εξαιρετικες, προσεγμενες,με ερευνα απο πισω. απλοικο σεναριο και γραμμικη ροη ωστοσο ετσι ηταν ο κινηματογραφος τοτε κ ετσι τον αποδιδουν.

Θανάσης 12 πριν από περίπου 6 χρόνια

Την είδα χθες και πραγματικά 5στερη ταινία..

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Καλή αλλά ελπίζω να μην το πάρει το αγαλματάκι

Athi Pylar πριν από περίπου 11 χρόνια

Ήμουν προκατειλημένη όταν πήγα να δω την ταινία, όπως είμαι με κάθε μια που έχει ως αυτοσκοπό της τα όσκαρ. Πέρα όμως από το απλοϊκό σενάριο, το οποίο φαντάζομαι μιμείται αυτό των αντίστοιχων ταινιών, είχε πολύ ωραία μουσική επένδυση και αρκετές στιγμές γέλιου. Στο καστ θα συναντήσεις σε ρόλου κομπάρσου αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς από 80's. Είναι μια ταινία εν ταινία θα έλεγα, και εγώ την εκλαμβάνω μόνο ως φόρο τιμής στο πρώτο κινηματογράφο και στους αστέρες που ξέπεσαν αργότερα. Από τα καλύτερα σημεία της ταινίας θα έλεγα ότι ήταν το σκυλάκι του πρωταγωνιστή. Ευφυέστατο εύρημα, ισάξιος ενός πρωταγωνιστικού ρόλου!

και ακόμα 8 παλαιότερα σχόλια

Kozack G. πριν από σχεδόν 11 χρόνια

Δευτερόλεπτα, δευτερόλεπτα…

Athi Pylar πριν από σχεδόν 11 χρόνια

χαχαχα!α βρε kozack,έχεις πνεύμα!! πάντως ναι,η αφήγηση ήταν τόσο γραμμική που δεν έπαιρνε άλλο.πως κ δεν την είχες δει νωρίτερα εσύ?πως σου ξέφυγε?

Kozack G. πριν από σχεδόν 11 χρόνια

Όχι η ταινία, η κριτική μου ξέφυγε. Αν και την απέφευγα για εβδομάδες….

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

The Artist

Nikos Rentzos πριν από πάνω από 6 χρόνια

Το 2011 ήταν μαγική χρονιά για τον Μισέλ Χαζαναβίσιους και τον Ζαν Ντιζαρντέν. Ο πρώτος πήρε σπίτι του το όσκαρ σκηνοθεσίας και ο δεύτερος το αντίστοιχο αγαλματάκι για τον πρώτο ανδρικό ρόλο, με μια ταινία που ρίσκαρε και βγήκε κερδισμένη τελικά, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εισπρακτικά. Ο γεννημένος Παριζιάνος, Μισέλ Χαζαναβίσιους, με ρίζες Λιθουανικές παρακαλώ, συνεργάζεται με τον δημοφιλή Γάλλο κωμικό, Ζαν Ντιζαρντέν, από το 2006, δημιουργώντας δύο ιδιαίτερα επιτυχημένες κωμωδίες/ παρωδίες των ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Τα OSS 117: Αποστολή Στο Κάιρο και OSS 117: Ο Κατάσκοπος Που Γύρισε από το ... Ρίο! κυκλοφόρησαν το 2006 και το 2009 αντίστοιχα και αποτελούν εξαιρετικό δείγμα παρωδίας ταινιών του 1960. Το πολύχρωμο σύμπαν που έφτιαξε σε αυτές τις δύο ταινίες ο Χαζαναβίσιους, μεταμορφώνεται σε άσπρο και μαύρο το 2011 και ο Ντιζαρντέν κρατά μερικά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν της κωμικές του ερμηνείες, δίνοντας, όμως, περισσότερο βάθος στην ερμηνεία του. Συνέχεια εδώ http://des-kai-pes.blogspot.gr/2016/12/the-artist-2011.html

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Κι όμως, άξιζε!

Mytilene Island πριν από σχεδόν 10 χρόνια

Και ναι! Μια βουβή ταινία μπορεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον! Πρώτη φορά βλέπω βουβή, μάλιστα την είχα καιρό στα υπόψιν, αλλά το σκεφτόμουν να την δω καθώς πίστευα ότι θα ήταν βαρετή...αντιθέτως! Μου άρεσαν πολύ οι ερμηνείες και η πλοκή με κράτησε ως το τέλος!

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Ευχάριστη έκπληξη

Magda Karapati πριν από σχεδόν 11 χρόνια

Ηταν απίστευτη εμπειρία μια ταινία βοβού κινηματογράφου.Δεν περίμενα ότι θα κρατούσε ανεξίτηλο το ενδιαφέρον καθ'όλη τη διάρκεια.Αξιζε τα όσκαρ που πήρε!

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Υπερτιμημένος καλλιτέχνης

Pigkouinos Blogspot πριν από περίπου 11 χρόνια

Υπάρχουν φλύαρες ταινίες που τις βλέπεις κι έρχεσαι και νοσταλγείς το βωβό κινηματογράφο. Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπεις και δεν έχουν διαφορά από το βωβό κινηματογράφο(call me Αγγελόπουλος). Αλλά η αλήθεια είναι ότι τη μούγκα, την έχουμε εν πολλοίς ξεπεράσει τεχνολογικώς και εικαστικώς. Μέχρι πρότινος δηλαδής, διότι o Μισέλ Χαζαναβίσιους (με τ'όνομα) βάλθηκε να μας αποδείξει τη σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ, γυρίζοντας μία ταινία ασπρόμαυρη και χωρίς καθόλου διαλόγους, τιμώντας την παράδοση των πρώτων εκείνων ταινιών. Το αποτέλεσμα είναι τεχνικά άρτιο. Ωραίες εικόνες, εξαιρετική φωτογραφία, ταιριαστή μουσική, συμπαθητικές ερμηνείες. Αλλά το στόρι είναι χιλιοειπωμένο. Αυτός είναι σταρ του βωβού και αρνείται να δεχθεί τη μετάβαση στον κινηματογράφο του μπλα-μπλά, εκείνη αντίθετα ξεκινά ως κομπάρσα δίπλα του και αναδεικνύεται σε μεγάλη σταρ. Όταν αυτός ξεπέφτει, εκείνη έρχεται και τον περιθάλπει. Ακόμα και στο "Singing in the Rain" που λέει ο λόγος, περίπου τα ίδια λέγαμε και είχες επιπλέον και τον Τζιν Κέλι να σε συνεπαίρνει τσαλαβουτώντας χαρωπά. Το θέμα είναι ότι το "The Artist" (σε εμένα τουλάχιστον) απέτυχε να λειτουργήσει συναισθηματικά. Και αυτό είναι μέιτζορ πρόβλημα σε μία τέτοια ταινία. Διότι αν έχει ένα πλεονέκτημα ο βωβός κινηματογράφος έναντι του ομιλούντος, είναι η ικανότητά του να σου βγάζει μέσα από τις εκφράσεις, συναισθήματα -αυτό έκαμε ο Τσάρλι Τσάπλιν, αυτό πετύχαινε ο Μπάστερ Κίτον (και η χειρότερη ταινία τους επέτρεψέ μου να σου πω ότι ήταν καλύτερη από ετούτο εδώ το πράμα). Εδώ τουναντίον έχεις ένα ιλουστρέ κατασκεύασμα που αναπαράγει την πιο κλισέ ιστορία και με τον πιο προβλέψιμο τρόπο σε φθάνει στο χάπι έντ, να πάμε όλα τα παιδάκια χαρούμενα σπίτια μας. Επειδής όμως κάτι τέτοιες δηθενιές πολύ πείθουν τις κριτικές επιτροπές και τα σινεφίλ παρεάκια, προβλέπω ένα σκασμό διακρίσεις και βραβεία. Το πτηνό δηλώνει αδιάφορο.

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!