Ο Ινδιάνος Δρομέας (1991)

Ωμή και νοσταλγική

Mario Merola πριν από περίπου 11 χρόνια

• 0
• 1

Ο λόγος που δε βάζω άριστα, είναι γιατί η σκηνοθεσία είναι ελλιπής. Και είναι έτσι, λόγω απειρίας του Σων Πέν. Όμως σε κάνει να ανατριχιάζεις, το πόσο πολύ από τον εαυτό του βάζει μέσα σε αυτή. Ωμή, σκοτεινή, βίαιη, νοσταλγική και παράξενα τρυφερή, σαν τριαντάφυλλο που το αρπάζεις με λαχτάρα και σκίζεις το δέρμα σου. Το αίμα που τρέχει δεν είναι πάντοτε το δικό σου, αλλά τελικά στα χέρια σου κρατάς ένα έργο τέχνης. Ο Βίγκο Μόρτενσεν, από τους αγαπημένους μου, με τις γωνίες του προσώπου του, τις ερινύες και τα αδιέξοδα που κουβαλά, είναι ανίκανος να κρατήσει σε ισορροπία τον εαυτό του, και να προσαρμοστεί στα καθώς πρέπει νορμάλ δεδομένα του αγαθού σερίφη--κλασσικού αμερικάνου σε εμφάνιση--αδερφού του, που μοχθεί να συμφιλιωθούν, και να ξαναγίνουν οικογένεια. Ο Ινδιάνος δρομέας, θα επιστρέψει τη στιγμή της επιλογής, η έκρηξη θα τινάξει στον αέρα τους συμβιβασμούς και η ατίθαση καρδιά θα χαθεί για πάντα στο δρόμο καβάλα σε ένα λαθραίο αμάξι. Ταινία για όσους γουστάρουν τους καταραμένους ήρωες. Η τους ζηλεύουν