Titane (2021)

Βία, Μέταλλο και Μεταμόρφωση.

Mag F. Chris πριν από περίπου ένα χρόνο

• 6
• 0

Δύσκολη ταινία το δεύτερο σκηνοθετικό πόνημα της Ducournau. Σαφώς ανορθόδοξη και προβοκατόρικη. Αδιαμφισβήτητα βίαιη, άλλα αντιπροσωπεύει όντως το σινεμά του μέλλοντος όπως πολλοί υποστηρίζουν? Ο χρόνος θα αποφανθεί επί τούτου. Το Titane σίγουρα προσπαθεί να διαχειριστεί πολλά και διαφορετικά θέματα, στοιχεία και ιδέες μεταξύ τους, κυρίως το θέμα της ταυτότητας φύλου, της ψυχοσεξουαλικής συμπεριφοράς, της μητρότητας που βιώνεται ως βίαια και παραμορφωτική κατάσταση, των αλλόκοτων οικογενειακών δεσμών και της συνεχούς και αδιάκοπης μεταμόρφωσης του ανθρωπίνου σώματος, με αφετηρία ένα γκροτέσκο αφηγηματικό τέχνασμα. Αυτή ίσως είναι η λέξη κλειδί για την κατανόηση της ίδιας της ταινίας: μεταμόρφωση που (δια)περνά το σώμα. Και η οποία ξεκινά για την Alexia σε μικρή ηλικία, με το εμφύτευμα τιτανίου, κάτι το οποίο θα την σημαδέψει και θα την "αναβαθμίσει". Σαφώς, άπειρες φορές έχουμε δει πρωταγωνιστές με τεχνολογικά και μηχανικά εμφυτεύματα στην οθόνη να αποκτούν ξεχωριστές ικανότητες (εμφυτεύματα τα οποία θα αποτελέσουν το επόμενο, αναπόφευκτο βήμα της εξέλιξής μας). Η Alexia όμως παραστρατεί. Η ίδια ελκύεται περισσότερο από το κρύο, μεταλλικό στοιχείο παρά από την ανθρώπινη επαφή κάτι που θα την οδηγήσει στη βία, στο αίμα και θα την τρέψει σε φυγή. Bρίσκει όμως θαλπωρή και προστασία στο πρόσωπο του Vincent, και κάπου εκεί συγκρούονται δύο κενές υπάρξεις. Και οι δύο προβληματικοί, ακραίοι, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, ανίκανοι να αποδεχτούν την αλλαγή η οποία αποτυπώνεται πρωτίστως μέσω του σώματος. Τα σώματα και των δύο αλλάζουν, παραμορφώνονται, συγκρούονται. Σκηνοθετικά αψεγάδιαστο και ολοκληρωμένο αλλά αφηγηματικά πιο αδύναμο από τον προκάτοχό του, το Titane συνθέτει ένα χαοτικό παζλ διαφορετικών θεματικών που παρατίθενται συγκεχυμένα και χωρίς ουσιαστική ανάπτυξη ή εμβάθυνση αφήνοντας ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Τολμηρό και σκοτεινό ναι, αλλά χωρίς αφηγηματική, εσωτερική συνοχή.