Πίτσα Γλυκόριζα (2021)

[SPOILERS] Αρχίζοντας λοιπόν την ανάγνωση της ταινίας υπό αυτό το πρίσμα, αποκτά επιπλέον λόγο η απόφαση του Άντερσον να καθορίσει τον Γκάρι και την Αλάνα ως δύο “παρθένους” [=(σεξουαλικά) αθώους] κινηματογραφικούς χαρακτήρες [(αναφέρθηκα πριν κυρίως στην Αλάνα, αλλά και ο Γκάρι είναι ένας τυπικά πιντσονικός χαρακτήρας, ένας έφηβος που συμπεριφέρεται σαν ενήλικας, ένα καυλωμένο «παιδί των λουλουδιών» -κάνει το σήμα V στην Lucy λέγοντας “peace and love, baby”- που θέλει να κάνει καριέρα επιχειρηματία (=70s καπιταλισμός), ένα έντονα σεξουαλικό ον που όμως είναι σε θέση να κρατήσει τις ορμές του όταν η ευκαιρία του δίνεται απλόχερα στην τρομερή σκηνή υπό τους ήχους του «Let Me Roll It»] , να επιλέξει τον πολιτικό Τζόελ Γουάκς (υπαρκτό πρόσωπο με σταδιοδρομία στην Καλιφόρνια των 70s που ήταν πράγματι κρυφά ομοφυλόφιλος αλλά δεν είχε ρομαντικό δεσμό τη συγκεκριμένη περίοδο, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξη) ως τον τελευταίο σταθμό στο ταξίδι της Αλάνα στον κόσμο των ενηλίκων και τον χαρακτήρα του Μάθιου όχι μόνο ως τη “θηλυκή” παρουσία των ομοφυλοφιλικών του σχέσεων αλλά και ως την πλέον τραγική φιγούρα της ταινίας. Ο Άντερσον βλέπει τον Γουάκς (=πολιτική) ως την κορυφή της αμερικανικής κοινωνικής πυραμίδας, συνεπώς αν δεν μπορεί εκείνος να εμπνεύσει την Αλάνα πως αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος και να την πείσει να εγκαταλείψει οριστικά την 60s φαντασίωση της παιδικής αθωότητας, κανείς δε θα τα καταφέρει. Συμβολίζει όλους εκείνους τους πολιτικούς που ενώ έταξαν και υποσχέθηκαν, γαμήσανε (κυριολεκτικά Γουάκς -> Μάθιου) και κατόπιν προδώσανε την Αμερική στην αρχή των 70s (με έναρξη αφύπνισης το σκάνδαλο Γούοτεργκεϊτ) οδηγώντας την σε μια απότομη ενηλικίωση (ο Γουάκς λέει στον Μάθιου “you need to grow up”) αφού στο μεταξύ έχασε οριστικά κι αμετάκλητα την παρθενιά της, η επιστροφή στην αθωότητα είναι πλέον αδύνατη. Ο Άντερσον δεν είναι αφελής, γνωρίζει καλά πως οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν έγιναν ξαφνικά κακοί στα 70s (η ατάκα του Μάθιου “όλοι ίδιοι δεν είναι;”), αλλά εύχεται η Αμερική να μπορούσε έστω κι έτσι να επιστρέψει στην ανεμελιά των 60s, όπου σχεδόν κανείς δεν είχε ακόμη πάρει χαμπάρι το τί θα ακολουθήσει. Για αυτό και χαρίζει στην Αλάνα την ύστατη ευκαιρία για λύτρωση κι απόδραση στην παιδική αθωότητα, δίνοντας έτσι στο φινάλε της ταινίας όχι μόνο μια αισιόδοξη, αλλά και βαθιά μελαγχολική διάσταση, διότι ξέρει πως μετά και την οριστική λήξη των τίτλων τέλους, η Αμερική θα την κάνει τελικά την οδυνηρή μετάβαση στη σκληρή πραγματικότητα.

[SPOILERS] Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις μπερδεμένος ή απογοητευμένος που αυτή η ταινία διαδέχτηκε το «Phantom Thread», ένα έργο το οποίο μιλούσε για μια twisted ρομαντική ιστορία η οποία μπορούσε να βρει ανταπόκριση στης ανθρώπινες σχέσεις της πραγματικής ζωής. Το «Licorice Pizza», από την άλλη, μπορεί να ληφθεί ως μια “απάντηση” στο «Once Upon a Time… in Hollywood», αν η ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο έδειξε τη δύναμη του σινεμά να επεμβαίνει στην ανθρώπινη Ιστορία και να αλλάζει τον ρου της (ακόμη κι αν μετά τους τίτλους τέλους, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει) η ταινία του Άντερσον δείχνει τη δύναμη του σινεμά να κάνει το πιο απίθανο love story πραγματοποιήσιμο (ακόμη κι αν μετά τους τίτλους τέλους, ο τύπος ανθρώπινης αλληλεπίδρασης που χρησιμοποιείται ως το βασικό πρόσχημα θα εξακολουθεί να είναι λάθος ή ανήθικος ή ό,τι πιστεύει ο καθένας). Πέρα λοιπόν από το ρομαντικό κομμάτι (που αποτελεί και το επιφανειακό επίπεδο) και το κοινωνικοπολιτικό (που προσφέρει μια ακόμη ισχυρότερη και πλουσιότερη ανάγνωση), το «Licorice Pizza» μιλά για τη νεανική απόδραση και την επιθυμία να μείνεις παιδί για πάντα [και από τη στιγμή που ο ενήλικος Άντερσον (το φιλμ μπορεί επίσης να ιδωθεί ΚΑΙ ως μια ανοιχτή συζήτηση –και τελική συμφιλίωση- με το νεαρό εαυτό του και την πρώιμη φάση της φιλμογραφίας του) σίγουρα αισθάνεται κοντύτερα στην Αλάνα παρά στον Γκάρι, γιατί μοιράζεται την ίδια αγωνία για το γεγονός πως ηλικιακά μεγαλώνει, μου δίνεται μια ακόμη εξήγηση γιατί η Αλάνα είναι εκείνη που λέει σε voice-over «Σ’ Αγαπώ» στο τέλος].

[SPOILERS] Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τί συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του Άντερσον (η τέχνη άλλωστε είναι και θα είναι πάντοτε μια υποκειμενική εμπειρία), αλλά έχω την έντονη πεποίθηση πως κάποιες ή πολλές από αυτές τις σκέψεις βρίσκονταν στο πίσω μέρος του μυαλού του όταν έγραφε αυτό το σενάριο, πεποίθηση που βασίζω αποκλειστικά και μόνο στην πρώτη εισαγωγική σεκάνς της ταινίας –αλλά και πάλι όχι μόνο σε αυτή. Θα έχεις φυσικά πάντα το ελεύθερο να πιστεύεις πως “είναι αυτό που εσύ πιστεύεις ότι είναι”, όπως λέει ουσιαστικά και ο ίδιος μέσα από το στόμα της Ντανιέλ Χάιμ σε μια από τις πολλές σκηνές σπασίματος του τέταρτου τοίχου. Και η ταινία που εγώ πιστεύω πως είναι το «Licorice Pizza», κατέχει επάξια μια θέση ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ούτως ή άλλως συναρπαστικής καριέρας του.