Ο Ιρλανδός (2019)

To δεύτερο μέρος ξεκινάει, το βάρος έχει πέσει περισσότερο στον Χόφφα και στις ιδιοτροπίες του που κατά τ' άλλα είναι διασκεδαστικές, αφήνοντας όμως τον Σίραν παραγκωνισμένο και παγερά αδιάφορο στα μάτια μου. Οι ατέλειωτες συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, σεκάνς αδιάφορες αποδυναμώνουν την ταινία, αχρείαστα slow motion με ξενερώνουν και καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος, έχω χάσει κάθε ελπίδα. Η ταινία κλείνει σωστά, με έναν τρόπο καθαρά δραματικό που όμως δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα του Σίραν, για τον οποίο δεν έχω νιώσει σταγόνα συμπάθειας ή κατανόησης ή ταύτισης, όχι γιατί δεν ήθελα προφανώς αλλά γιατί ο χαρακτήρας αυτός δεν "χτίστηκε" όπως θα έπρεπε, οπότε οι προσευχές του και οι προσπάθειές του να συμφιλιωθεί με την οικογένειά του, μάλλον περισσότερη αντιπάθεια μου προκάλεσαν. Εν τέλει, η ταινία ήταν για μένα μια μεγάλη απογοήτευση, προσκολλημένη μάλλον πιο πολύ στο βιβλίο, παρά στη φαντασία με την οποία θα μπορούσε να εμπλουτιστεί. Η σκηνοθεσία φάνηκε κουρασμένη και διεκπαιρεωτική, χωρίς να με αφήσει να δεθώ με τους χαρακτήρες όσο θα ήθελα, πράγμα ασυνήθιστο για Σκορσέζε, το μοντάζ επίσης δεν βοηθάει, παραμένει άνευρο καθ'όλη τη διάρκεια, το art κομμάτι της ταινίας αδιάφορο, δε με έβαλε μέσα στο κλίμα της εποχής, η φωτογραφία από τον μάστορα Πριέτο δεν έφτανε να σώσει την κατάσταση και ας πάμε τώρα στις ερμηνείες, για στις οποίες οφείλονται τα 2 αστεράκια:

Ο Ντε Νίρο μου φάνηκε κακή επιλογή, παίζει διαρκώς με τη γνωστή μανιέρα και τους απαράλλακτους μορφασμούς που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, κουρασμένος και ανέμπνευστος, θα έλεγα ότι είναι ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα της ταινίας. Ο Πατσίνο απ' την άλλη πλευρά, κλέβει την παράσταση με το δυναμισμό του και την αφοσίωση στο χαρακτήρα του, είναι αυτός που περιμένεις να δεις σε κάθε σκηνή, έχει όρεξη και εκφραστικότητα και είναι αυτός που κουβαλάει την ταινία σε μεγάλο βαθμό. Ο Πέσι, ήρεμη δύναμη, συγκεντρωμένος και μετρημένος, χωρίς τσιτάτα, έρχεται απ' τον πάγκο για να κάνει σεμινάριο υποκριτικής (ίσως το τελευταίο του) και η σκηνή στη φυλακή καθώς φεύγει για "πέρα" μου έχει μείνει ακόμα. Ο Γκράχαμ, που παίζει το κωλόπαιδο τον Προ, αποχωρίζεται πειστικά την εγγλέζικη προφορά του κι ενώ δεν πείθει απόλυτα για την ιταλιάνικη καταγωγή του, είναι ένα μικρό ηφαίστειο που εκρήγνυται κάθε τόσο, θρασύς και αναιδής (και αν ο ρόλος του ήταν λίγο πιο καλογραμμένος, θα ήταν και αξιομνημόνευτος). Ο Σ. Μανισκάλκο που παίζει τον Crazy Joe είναι εξαιρετικός, ήθελα να τον δω περισσότερο όπως ακριβώς και τον Καιτέλ, που δεν τον χόρτασα καθόλου, ήταν σαν να μην έπαιζε κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στην υπόθεση και ήταν κρίμα, γιατί σ' αυτό το λίγο που εμφανίστηκε ήταν καθηλωτικός. Επομένως, θεωρώ πως η ταινία είναι ουσιαστικά μια αποτυχημένη προσπάθεια, ούτε περιπέτεια, ούτε γκανγκστερική, ούτε βιογραφική, ούτε δραματική, μα όλα αυτά μπερδεμένα αναμεταξύ τους, άνισα το ένα ως προς το άλλο. Σίγουρα θα λειτουργούσε καλύτερα ως mini series. Κρίμα ρε Μάρτι...