ΑΡΕΣΕ (1)
ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ (1)- Ανά σελίδα
- Ταξινόμηση
Home for Peculiar Children
Nikos Rentzos πριν από περίπου 2 χρόνια
Από την εποχή του πρώτου Μπάτμαν, πίσω στο 1989, ο Τιμ Μπάρτον έμελε να γίνει ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες που αγάπησα. Μέχρι το 2000, ο Μπάρτον κατάφερνε να με συνεπάρει με τις ταινίες του, όμως, από εκεί και μετά φαίνεται κάτι να συμβαίνει στη μεταξύ μας σχέση. Η τελευταία ταινία του που πραγματικά με μάγεψε ήταν το Big Fish, ενώ συμπάθησα τα Sweeney Todd και Corpse Bride. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω άβολα στις προβολές ταινιών του Τιμ, γιατί ήθελα να είναι όλες ιδιαίτερες, ξεχωριστές, να μη θέλω να τελειώσει η προβολή και πάντα δυστυχώς έπιανα τον εαυτό μου να βγαίνει από τον κινηματογράφο μουδιασμένος. Δεν είναι ότι οι ταινίες ήταν κακές. Είναι ότι ο Τιμ με είχε συνηθίσει σε μεγαλύτερα πράγματα. Με το Miss Peregrine's Home for Peculiar Children ένιωσα για κάποιες στιγμές να ξυπνά ο παλιός καλός Μπάρτον αλλά όχι ολοκληρωτικά.Διασκευή μυθιστορήματος εφηβικής λογοτεχνίας, το Miss Peregrine's Home for Peculiar Children, είναι κάτι που θεωρείς ότι ταιριάζει γάντι στον Μπάρτον. Το σκοτεινό θέμα, τα αλλόκοτα πλάσματα, το νοσηρό περιεχόμενο, είναι κάτι που ο Μπάρτον μπορεί να χειριστεί με τεράστια άνεση. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο φιλμ που πραγματικά νιώθεις ότι ο Μπάρτον είναι κεφάτος και πάλι. Ειδικά το περίεργα αστείο φινάλε στο λούνα παρκ, με την τρανς(;) μουσική, τα τέρατα και τους σκελετούς, εν είδει αφιέρωσης στον Ρέι Χαριχάουζεν, μας δίνει μια πολύ ιδιαίτερη σκηνή, από αυτές που θυμίζουν την τρέλα του Μπάρτον.... Συνέχεια εδώ http://des-kai-pes.blogspot.gr/2016/09/miss-peregrines-home-for-peculiar.html
Ένα δυστοπικό παραμύθι δίχως δράκο
Mario Merola πριν από σχεδόν 2 χρόνια
Όταν ακούς Τιμ Μπάρτον κάτι σε πιάνει, είτε πολυ θετικό είτε πολυ αρνητικό. Ο άνθρωπος κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο αισθητικά σινεμά που είτε σε γοητεύει είτε σε απωθεί. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία γιατί δεν ήμουν ποτέ γκοθάς και δεν τα είχα με γκοθού παρότι χέβι μέταλ άκουσα ως νέος (χαχα). Ωστόσο η κινηματογραφία είναι αισθητικά άρτια και καλλιτεχνική μέχρι τη δαντέλα στο μπούστο της Έβα Γκρίν (τα μάτια της σε κάνουν ροδέλες και σε ξαναράβουν στο λεπτό, μιλάμε για γοργόνα). Δεν έχω σχόλια για το στόρι, σε κάποιους άρεσε, προσωπικά δεν τρελάθηκα. Δε σημαίνει ότι είναι κακό φίλμ απαραίτητα, απλά με απώθησε. Δύο γιατί είναι ο Τιμ Μπάρτον και ο κόσμος των "τεράτων" του.
Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!
- Ανά σελίδα
- Ταξινόμηση
.jpg)
Ge Orgios πριν από σχεδόν 2 χρόνια
έκανα ακριβώς την ίδια σκέψη (Ray Harryhausen) "Jason and the argonauts" (1963) και "clash of the titans" (1981) βλέποντας τα εφε
Nikos Rentzos πριν από σχεδόν 2 χρόνια
Ε, ναι! Βγάζει μάτι!
Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!