Μοιράσου την

Τιμπουκτού (2014)

Timbuktu

Σύνολο: 0.0/5 (10 ψήφοι)

Ο χρόνος στο Τιμπουκτού άρχισε να κυλά αντίστροφα. Οι δρόμοι έρημοι, οι πόρτες κλειστές. Οι γυναίκες έχουν γίνει σκιές και το σκοτάδι έχει τυλίξει όλα όσα έδιναν κάποτε χρώμα σ’ αυτή την εξωτική πόλη του Μάλι. Τέλος η μουσική, τέλος το παιχνίδι, τέλος η ελευθερία: η αρχή του σκοταδισμού. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι πλέον η νέα τάξη πραγμάτων που σκορπά τον τρόμο στην περιοχή. Μακριά από το χάος, ο Κιντάν με την γυναίκα του Σατίμα, την κόρη του Τόγια και τον μικρό Ισάν, απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή. Ένα περιστατικό θα ωθήσει τον Κιντάν να αφαιρέσει κατά λάθος μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με την καινούρια δικαιοσύνη. Η ιστορία του Κιντάν, όμως, δεν είναι η μοναδική, παράλληλες πράξεις συνθέτουν με έναν ωμό ρεαλισμό την ματωμένη ιστορία μιας ολόκληρης χώρας. Αυτό το υπόκωφο δράμα του πολύπλευρου μαυριτανού καλλιτέχνη Abderrahmane Sissako έκλεψε τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών, κατά τη διάρκεια της προβολής του στις Κάννες.

Πρότεινε την Watchlist Πρότεινε αλλαγές

Αυθεντικός τίτλος: Timbuktu
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτες: Abderrahmane Sissako
Ηθοποιοί: Ibrahim Ahmed, Toulou Kiki, Abel Jafri
Διάρκεια: 97'
Έτος προβολής: 2014

Ανά σελίδα
Ταξινόμηση

θρησκεία

Paraskevi Giouvanaki πριν από σχεδόν 4 χρόνια

Η αφήγηση του "Τιμπουκτού" σε ορισμένα σημεία θυμίζει ντοκυμαντέρ καθώς η κάμερα "στέκεται" στους χαρακτήρες, στα αμμώδη τοπία, και παρατηρεί. Παράλληλα, παραμένει ευθύγραμμη και απλή αλλά γεμάτη από εικόνες που αποδεικνύουν ότι τα λόγια και τα κινηματογραφικά εφέ κάποιες φορές, περισσεύουν. Την αφήγηση συνοδεύει μια γοητευτικότατη μουσική υπόκρουση που καταφέρνει να δώσει μια όσο το δυνατόν ήρεμη ίσως και αισιόδοξη χροιά μέσα στην απάνθρωπη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Αξέχαστη με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα παραμείνει η μοναδική σεκάνς όπου μια ομάδα αγοριών παίζει ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα. Με μια δόση μαύρου χιούμορ (είναι αξιοπερίεργο το πως κατάφερε να χωρέσει το χιούμορ μέσα σε αυτήν την τραγικότητα), ο σκηνοθέτης σχολιάζει και κατακρίνει τον φανατισμό που επικρατεί και επιβάλλεται, με φρικιαστικά αλλά αληθοφανή πλάνα. Έναν φανατισμό που απορρίπτει την έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος. Παράλληλα, εμφανίζει την ανθρώπινη αδυναμία που υπάρχει (πολύ καλά κρυμμένη όμως) στους φανατικούς ισλαμιστές. Ο ένας από αυτούς υποστηρίζει πως δεν καπνίζει ενώ όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν πως αυτό είναι ψέμα αλλά τον αφήνουν να το κάνει, παρά το γεγονός ότι μια από τις εντολές τους είναι "το κάπνισμα απαγορεύεται". Ένταση και αγωνία κλιμακώνονται με παράλληλο μοντάζ όπου παρακολουθούμε όμορφες στιγμές (μια παρέα παίζει μουσική και τραγουδάει) ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε τους τζιχαντιστές να καραδοκούν πάνω στις στέγες. Άκρως επίκαιρο το "Τιμπουκτού", ταράζει και εύλογα προβληματίζει.