Μοιράσου την

Hunger (2008)

Hunger

Σύνολο: 3.5/5 (130 ψήφοι)

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Μπόμπι Σαντς, μέλους του ιρλανδικού απελευθερωτικού αγώνα που φυλακίστηκε απο τις αγγλικές αρχές και μαζί με ομάδα συγκρατουμένων ξεκίνησαν μια απεργία πεινάς, διεκδικώντας τα δικαιώματα τους. Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο των τελευταίων ετών ανήκει στον εικαστικό Steve McQueen. Πληθώρα διακρίσεων σε σημαντικά φεστιβάλ.

Πρότεινε την Watchlist Πρότεινε αλλαγές

Αυθεντικός τίτλος: Hunger
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτες: Steve McQueen
Ηθοποιοί: Stuart Graham, Laine Megaw, Brian Milligan, Michael Fassbender, Liam Cunningham, Περισσότεροι
Διάρκεια: 96'
Έτος προβολής: 2008

Ανά σελίδα
Ταξινόμηση

Θαρραλέο. Αριστουργηματικό.

Non Sap πριν από πάνω από 11 χρόνια

Σοκαριστικες εικονες. Σχεδον νιωθεις και μυριζεις οτιδηποτε συμβαινει στο φιλμ. Ακρως ενοχλητικο σε σημεια, με πλανα που θα γυρνας αθελα σου το κεφαλι πλαγια αλλα οι κορες των ματιων σου θα 'ναι σιγουρα καρφωμενες ακομη στην οθονη. Γυρισμενο "ωμα" και "κρυα" και παραλληλα πολυ περιτεχνα. Θα το προτιμουσα εαν το ολο story δεν επικεντρωνοταν στον Bobby Sands απο το 2ο 45' και μετα μιας και παραταει παρα πολυ ξαφνικα την ολη κατασταση που εχει χτισει απο πριν οπως επισης και τους υπολοιπους inmates χωρις να μας ξαναμεταφερει σε αυτους αργοτερα.

Agoridas Gonzalez πριν από πάνω από 11 χρόνια

Πολύ ωραία κριτική! Τα συγχαρητήριά μου..

Non Sap πριν από πάνω από 11 χρόνια

thanks φίλος! :)

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Speechless

Athi Pylar πριν από πάνω από 11 χρόνια

Let the camera speak...ποίηση κ φρίκη μαζί.Υποβλητικό μες στην απλότητά του, σοκαριστικό σε σημείο ωμότητας. Τα 3/4 της ταινίας περνούν χωρίς λόγια. Δεν ήταν απαραίτητα. Ειπώθηκαν όλα μέσα από τα ποιητικά πλάνα του Steve Mc Queen. Απορώ γιατί αυτή ταινία έφτασε μόνο μέχρι τις Κάννες, ιδίως μετά την συγκλονιστική ερμηνεία του Fassbender. Ένα από τα πλάνα που μου έμεινε χαραγμένο στην μνήμη, οι 2 όψεις της βίας: από τη μια τα ματ να βαράνε αλύπητα τους φυλακισμένους κ από την άλλη πλευρά του τοίχου ο ένας εκ της ομάδας να κλαίει ανήμπορος στη γωνία. Απλά φοβερό.

Agoridas Gonzalez πριν από πάνω από 11 χρόνια

Μπράβο και σε σένα! Φοβερή ταινία!

Athi Pylar πριν από πάνω από 11 χρόνια

thank you!πιστεύω η ταινία μίλησε!

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Η αβάσταχτη βαρύτητα της εξουσίας

Θανάσης 12 πριν από πάνω από 6 χρόνια

Τα λόγια είναι περιττά.Το hunger δεν είναι απλώς μια ταίνια φυλακών.Είναι ολοκλήρη η προσωπογραφια της εξουσίας,της θέλησης,του φάυλου κύκλου της ζωής.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Τα πρόσωπα αλλάζουν,οι καταστάσεις όμως μένουν ίδιες.Ο Σαντς,γίνεται ο ίδιος το δύστυχο πουλάρι,το οποίο βασανίζεται χωρίς να βοηθιέται από τα λόγια των "παιδιών(δηλαδή αυτών που διαμαρτύρονται).Ο παπάς(κυβέρνηση),υπόσχεται τιμωρία σε όποιον βοηθήσει, και βγάλει το πουλάρι από το μαρτύριο του.Όταν λοιπόν,ένα παιδί λυτρώνει το ζώο,ο παπάς το τιμωρέί.Ο παπάς,θέλει να έχει την απόλυτη εξουσία.Ακόμα και έτσι όμως,ουσία παραμένει.Το πουλάρι λυτρώθηκε.Αυτο,θεωρώ πως θέλει να μας περάσει το hunger.Μόνο με λόγια,δεν πας πουθενά.Μόνο με συζητήσεις,απλά κουράζεις.Πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός όμως,για να καταφέρεις να δράσεις.Να γίνεις ένας Μπομπ Σαντς.Να κάνεις το σωστό.Ακόμα και αν πρέπει να παρακούσεις.Να μην υπακούσεις την εξουσία.Οπότε το ερώτημα έίναι:Ποιος επιλέγεις να είσαι;Το πουλάρι;Ο πάπας;Το παιδί-λυτρωτής;....

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!

Masterpiece

Mister Athlious πριν από σχεδόν 9 χρόνια

Η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του εικαστικού Αλεξάντερ αποτελεί, ένα ρεαλιστικό και ειλικρινές χρονικό της ιστορίας του Ιρλανδού αγωνιστή, ο οποίος έγινε σύμβολο αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Είναι η παρακολούθηση ενός ολόκληρου αγώνα, χωρίς να κάνει κρίσεις αν είναι σωστός ή όχι, και λιγοστών ανθρώπων που παλεύουν για τα δικαιώματα και τις πεποιθήσεις τους. Αφηγείται με όλες τις αηδιαστικές λεπτομέρειες την καθημερινή ζωή των φυλακισμένων, καταγράφοντας με ρεαλισμό και δύναμη την απάνθρωπη κακομεταχείρισή τους από τους δεσμοφύλακές τους, μ' ένα μπρουτάλ στιλ κι άλλοτε ποιητικά, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό εικαστικό αποτέλεσμα.Περίμενα χρόνια μέχρι να την δω, περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Όταν ήρθε αυτή η στιγμή το κεφάλι μου πλημμύρισε απο ένα συναίσθημα οργής μα και συμπόνιας. Σοκαριστική, προκλητική, τολμηρή, ωμή, βίαιη, ανεπανάληπτη μα και μια ταινία δύσκολη, που χρειάζεται γερές αντοχές. Ένας αριστουργηματικός δεκαεπτάλεπτος διάλογος εμπεριέχει μέσα του όλη την ουσία της ταινίας και με μάγεψε χωρίς να με κουράσει. Καμία μουσική υπόκρουση εκτός ίσως από τον ήχο των κλομπ που χτυπούν ρυθμικά τις αστυνομικές ασπίδες. Και τέλος μία μινιμαλιστική σκηνοθεσία με σταθερά πλάνα, χωρίς επιτηδεύσεις και μία αμεσότητα που απλά με άφησε με το στόμα ανοιχτό . http://ciinema-lovers.blogspot.gr/

Πρέπει να συνδεθείς για να προσθέσεις σχόλιο!